Το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο

«Μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε» (Λουκά 6,37), είπε ο Χριστός.

Μα πώς να μην κρίνω  και πώς να μην κατακρίνω, αφού  το ζωντανό και όμοιο πλάσμα, το συγκρίσιμο με μένα, ο πλησίον, είναι  η  δυνατότερη και γλυκύτερη πρόκληση και ευκαιρία,  να διατρανώσω το έλλειμμα της αγάπης  που υπάρχει στην καρδιά μου, αγκαλιά με την υπερηφάνεια  και την κενοδοξία, κατακρίνοντάς τον και  εισπράττοντας  τη γλυκιά αίσθηση της αμαρτωλής  ηδονής; Πώς; Αφού αυτή  είναι η πικρή αλήθεια;
Και μετά, ξέρω. Το έχω μάθει. Το κενό, η πίκρα, η απογοήτευση. Κι αν δεν υπάρχει δάκρυ, πόνος, μετάνοια και… πετραχήλι,  παραμένει η κόλαση στην καρδιά, το αδιέξοδο. Αλλά εγώ συνεχίζω. Συνεχίζω με πλήρη αφροσύνη…
Αχ, αυτή η άπειρη αγάπη του Θεού!