Το κακομαθημένο πλουσιόπαιδο

«Μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε» (Λουκά 6,37), είπε ο Χριστός.

Μα πώς να μην κρίνω  και πώς να μην κατακρίνω, αφού  το ζωντανό και όμοιο πλάσμα, το συγκρίσιμο με μένα, ο πλησίον, είναι  η  δυνατότερη και γλυκύτερη πρόκληση και ευκαιρία,  να διατρανώσω το έλλειμμα της αγάπης  που υπάρχει στην καρδιά μου, αγκαλιά με την υπερηφάνεια  και την κενοδοξία, κατακρίνοντάς τον και  εισπράττοντας  τη γλυκιά αίσθηση της αμαρτωλής  ηδονής; Πώς; Αφού αυτή  είναι η πικρή αλήθεια;
Και μετά, ξέρω. Το έχω μάθει. Το κενό, η πίκρα, η απογοήτευση. Κι αν δεν υπάρχει δάκρυ, πόνος, μετάνοια και… πετραχήλι,  παραμένει η κόλαση στην καρδιά, το αδιέξοδο. Αλλά εγώ συνεχίζω. Συνεχίζω με πλήρη αφροσύνη…
Αχ, αυτή η άπειρη αγάπη του Θεού!

Σαν διαβεί ο χρόνος, θα διαβεί κι ο πόνος;

  Ήτοι

Περί της διαρκούσης κρίσεως

Περί της εν καιρώ φυγής της κρίσεως

Περί της ημών αποκρίσεως

Αλήθεια, τι προσδοκά ο Έλληνας, περιδινούμενος μέσα σ΄ αυτήν την οικονομική λαίλαπα και την δεινώς εξαιτίας αυτής βιούμενη οδυνηρή κατάσταση; Πώς τη συζητά με τον εαυτό του- όχι με τους άλλους- και πώς κατορθώνει να αμυνθεί, να παρηγορηθεί; Πώς ορθώνει μέσα του ελπιδοφόρες αντιστάσεις; Πώς ελίσσεται και αγνοεί και αντιπαρέρχεται την αναγγελλόμενη από τα μέσα ενημέρωσης « πραγματικότητα», για να ανασάνει από τον όγκο των ειδήσεων, που πλακώνουν την ψυχή και που συχνότατα παρουσιάζονται μεταλλαγμένες και αντιφατικές; Τι μηχανεύεται το μυαλό του καθενός, τι προγραμματίζει, τι ονειρεύεται, τι ελπίζει, πώς καραδοκεί το ενδεχόμενο, το απίθανο κατά τα φαινόμενα, τέλος αυτής της βάρβαρης Οδύσσειας;

Δεν κοινωνούμε "για το καλό", αλλά «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον»

«Δοκιμαζέτω δέ άνθρωπος εαυτόν, και ούτως έκ του άρτου εσθιέτω και έκ του ποτηριού πινέτω» (Α' Κορ. 11, 28).

Πρέπει να κοινωνούμε. Αν δεν κοινωνούμε, τότε δεν είμαστε χρι­στιανοί. Τότε, δεν πρόκειται να προκόψουμε στην πνευματική, στην ενάρετη, στη χριστιανική και αγία ζωή. Αυτό είπε ό Κύριος κάποτε. Είπε: «Εάν μή φάγητε την σάρκα του υίού του άνθρώπου και πίητε αύτού το αίμα, ούκ εχετε ζωήν εν έαυτοίς» (Ίωάν. 6, 53). Και αν δεν προκόψουμε στη πνευματική ζωή, τότε, πώς μπορούμε να ελπίζουμε στη αιώνια ζωή; Όταν κοινωνούμε, δεν κοινωνούμε "για το καλό", αλλά κοινωνούμε «εις άφεσιν αμαρτιών και εις ζωήν αιώνιον». Έτσι, όπως μας το λέγει ο λειτουργός ιερεύς τη στιγμή που μας κοινωνεί. Το ξαναλέμε: Πρέπει να κοινωνούμε. Πώς πρέπει, όμως, να κοινωνούμε; Με ποιές προϋποθέσεις;