Η θεία που μένει στο διπλανό σπίτι στο χωριό, έρχεται κάθε καλοκαίρι από το εξωτερικό και μένει μέχρι να φθινοπωριάσει. Σε μια επίσκεψή της, λοιπόν, έτυχε να βρει στη γειτονιά ένα σκύλο που λογικά κάποιος τον είχε παρατήσει. Με μεγάλη συγκίνηση μάς περιέγραφε πόσο πολύ αγαπάει "τα σκυλάκια" και ότι έχει και στο σπίτι που ζει ένα, οπότε με μεγάλη διάθεση πήρε στο σπίτι της το αδέσποτο. "Το υιοθέτησε."
Από τότε, πηγαίνει συστηματικά σε κρεοπωλείο στην πόλη και αγοράζει κρέατα, τα οποία μαγειρεύει και ταΐζει το σκύλο. Ο άντρας της μένει περισσότερο καιρό από το κανονικό για να το φροντίζει και μετά επιστρέφει και αυτός στη χώρα που μένουν. Όσον καιρό λείπουν, έχουν αφήσει κάποιον που μένει μόνιμα στο χωριό να αγοράζει και να ταΐζει αυτός το σκύλο και όταν έρχονται πάλι, του πληρώνουν ό,τι έχει ξοδέψει.
Και η απορία μου πάνω σε αυτό είναι η εξής: είναι πιο σημαντική ή το ίδιο σημαντική η ζωή ενός σκύλου από τη ζωή ενός παιδιού που δεν έχει να φάει;
Δε δηλώνω φιλόζωη, δεν έχω πρόβλημα με τα ζώα. Δεν τα σκοτώνω και είμαι υπεύθυνη απέναντί τους, αν προκύψει να έχω κάποιο. Αλλά σε καμία περίπτωση δε θα ταΐζω ένα ζώο, ενώ στη θέση του μπορώ να ταΐσω έναν άνθρωπο. Δε θα φερθώ καλά σε ένα ζώο και θα μιλήσω άσχημα ή θα προσβάλω τη γιαγιά μου ή τη μαμά μου. Δε θα θυσιάσω κάτι από την καλοπέρασή μου και να την αφιερώσω σε κάποιο τετράποδο, ενώ ο γείτονάς μου έχει ανάγκη να τον βοηθήσω.
Σε αυτό που καταλήγω τελικά είναι ότι λογικότερο, σωστότερο, πιο ανθρώπινο, ηθικότερο, πιο φυσιολογικό κτλ είναι πρώτα να μπορεί κάποιος να πει ότι εξάντλησε κάθε περιθώριο αγάπη στους ανθρώπους και μετά δικαιούται να ξεκινήσει αυτήν την έκφραση αγάπης και στα ζώα, όπως ακριβώς θέλει!
Πρ.Βλ.:
http://www.kykpee.org/istoselides/istoselides_greek/oikologia_kai_orthodoksia_arthro3.html
Θ.Η.
Από τότε, πηγαίνει συστηματικά σε κρεοπωλείο στην πόλη και αγοράζει κρέατα, τα οποία μαγειρεύει και ταΐζει το σκύλο. Ο άντρας της μένει περισσότερο καιρό από το κανονικό για να το φροντίζει και μετά επιστρέφει και αυτός στη χώρα που μένουν. Όσον καιρό λείπουν, έχουν αφήσει κάποιον που μένει μόνιμα στο χωριό να αγοράζει και να ταΐζει αυτός το σκύλο και όταν έρχονται πάλι, του πληρώνουν ό,τι έχει ξοδέψει.
Και η απορία μου πάνω σε αυτό είναι η εξής: είναι πιο σημαντική ή το ίδιο σημαντική η ζωή ενός σκύλου από τη ζωή ενός παιδιού που δεν έχει να φάει;
Δε δηλώνω φιλόζωη, δεν έχω πρόβλημα με τα ζώα. Δεν τα σκοτώνω και είμαι υπεύθυνη απέναντί τους, αν προκύψει να έχω κάποιο. Αλλά σε καμία περίπτωση δε θα ταΐζω ένα ζώο, ενώ στη θέση του μπορώ να ταΐσω έναν άνθρωπο. Δε θα φερθώ καλά σε ένα ζώο και θα μιλήσω άσχημα ή θα προσβάλω τη γιαγιά μου ή τη μαμά μου. Δε θα θυσιάσω κάτι από την καλοπέρασή μου και να την αφιερώσω σε κάποιο τετράποδο, ενώ ο γείτονάς μου έχει ανάγκη να τον βοηθήσω.
Σε αυτό που καταλήγω τελικά είναι ότι λογικότερο, σωστότερο, πιο ανθρώπινο, ηθικότερο, πιο φυσιολογικό κτλ είναι πρώτα να μπορεί κάποιος να πει ότι εξάντλησε κάθε περιθώριο αγάπη στους ανθρώπους και μετά δικαιούται να ξεκινήσει αυτήν την έκφραση αγάπης και στα ζώα, όπως ακριβώς θέλει!
Πρ.Βλ.:
http://www.kykpee.org/istoselides/istoselides_greek/oikologia_kai_orthodoksia_arthro3.html
Θ.Η.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου