Γιατί απενεργοποίησα το λογαριασμό του facebook

Πριν από 2 χρόνια και κάτι, μια φίλη μου με προσκάλεσε μέσω e-mail να την «κάνω» φίλη στο facebook. «Κάνε facebook να μιλάμε, ρε. Να ανταλλάσσουμε φωτογραφίες…. Να σου δείξω και το νέο μου amore ;) » Έφτιαξα, λοιπόν, λογαριασμό.  Πέρασαν δυο χρόνια για να μπορέσω να πω ότι το βαρέθηκα. Δεν το φοβάμαι το fb σε ό, τι αφορά την έκθεση των προσωπικών μου στοιχείων, τις φωτογραφίες, τις πληροφορίες που δίνω κλπ. Ίσως να ’πρεπε , αλλά δεν είναι αυτός ο  λόγος που το απενεργοποίησα.

Ο πρώτος και σημαντικότερος λόγος είναι το κουτσομπολιό. Το λεγόμενο «κοινωνικό σχόλιο».  Πρώτα – πρώτα μιλώντας για τον εαυτό μου. Αυτό όλο το σκηνικό, σε τοποθετεί ή μάλλον σε «αναγκάζει» κατά κάποιον τρόπο να πάρεις θέση και να «κρίνεις» ή να «κατακρίνεις» τον καθένα και τον τρόπο που ζει. Να σχολιάζεις και, κάποιες φορές, να σε νοιάζει κιόλας, τι κάνει ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του, τόσο ώστε να περιμένεις να έρθει η ώρα να καθίσεις στον υπολογιστή, για να δεις τι έκανε ο τάδε και ο παρατάδε. Να μπαίνεις και στη διαδικασία να αποφασίσεις ποιους συμπαθείς και θέλεις να σε βρίσκουν και να σου κάνουν «add» ή να τους έχεις σε λίστα, ώστε να μπορούν να βλέπουν περισσότερες πληροφορίες  για ‘σένα, ακόμη και να τους επιλέγεις από κάποιους άλλους, ώστε να μπορούν να σου μιλήσουν στο chat.  Και όχι μόνο αυτό, αλλά να γίνεσαι και εσύ κέντρο σχολιασμού για τις επιλογές σου στη μουσική, για τις επιλογές στους φίλους σου. Να υποκρίνεσαι σε άτομα ότι τα συμπαθείς και να τους κάνεις accept στο αίτημα φιλίας τους, μόνο και μόνο για να μην «εκτεθείς».

 Ένας άλλος λόγος εξίσου σημαντικός είναι το obsession που μπορεί να σου δημιουργηθεί με άτομα που είχε «παιχτεί» κάποτε, κάτι ή που ακόμη θα ήθελες να παιχτεί, και όλη την ημέρα ασχολείσαι με ποιον μίλησαν, σε ποιον έκαναν like, πότε μπήκαν στο fb…Χάνεις την ελευθερία σου! Σκλαβώνεσαι από κάποιου – κάποιας το προφίλ…

Πόσο συγκεντρωμένος μπορεί να είναι κάποιος στο διάβασμά του ή σε ό,τι έχει να κάνει, όταν έχει καθίσει 2 – 3 στο fb ; Είναι το ίδιο με την τηλεόραση. Ας μην πω άλλα γι’ αυτό, γιατί μπορεί να θεωρηθώ και υπερβολική.

Ας πω, όμως, για τις ώρες που χάνεις απ’ τη ζωή σου, απ’ το διάβασμά σου, απ’ τις υποχρεώσεις σου, απ’ τους ανθρώπους σου για να είσαι στο facebook.

Κάτι μικρότερης σημασίας: Γιατί να μην κανονίσεις να πας για καφέ με κάποιον που δε μιλάς συχνά και να τα πεις απ’ το chat του fb;; Δώσε μια ευκαιρία σε μια τέτοια είδους σχέση να γίνει μια καλή φιλία. Και σίγουρα αυτή δεν επιτυγχάνεται μέσω internet.

Κάποτε, στην εποχή των γονιών μας, το προσωπικό απόρρητο ήταν κοινωνικά επιβεβλημένο. Στη σημερινή εποχή, κάθε άλλο παρά κατακριτέα είναι η έκθεση της προσωπικής μας ζωής. Δε θεωρώ αυτή την αλλαγή απαραίτητα κακή, όπως και οποιαδήποτε άλλη παρόμοια αλλαγή γίνεται μέσα στο χρόνο. Αλλά τα παραπάνω, δεν έχουν να κάνουν με κάτι τέτοιο , όσο με την προστασία της αξιοπρέπειας των ανθρώπινων επιλογών…

Γι’ αυτούς και για άλλους πιο προσωπικούς λόγους απενεργοποίησα το fb. Για να σκέφτομαι όπως πριν και όχι όπως θέλει κοινωνία του fb, η οποία τείνει να αποστασιοποιηθεί και να ανεξαρτητοποιηθεί από την αληθινή. Μπορεί να μην είναι αρκετοί και αξιοπρόσεχτοι οι παραπάνω λόγοι, αλλά  πιστεύω πως υπάρχουν άτομα που έχουν fb και θα συμφωνήσουν μαζί μου. 

Οκτώβριος 2010
Θ.Η.